น้ำผึ้งขม 20/10/52

"เธอกล้าไล่เจ้าหนี้ออกจากบ้านเหรอ กังสดาล" ปุริม ผลักกังสดาลออก แล้วถือวิสาสะลงนั่งไขว่ห้างที่โซฟา หันมาพูดกับโรส "เรามาตกลงเรื่องหนี้สินกันดีๆดีกว่า ครั้งแรกห้าแสน ฉันจ่ายให้เธอเพื่อซื้อตัวลูกสาวเธอจากเสี่ยเม้ง ครั้งที่สองสองแสน ครั้งที่สามสองแสน ครั้งที่สี่เจ็ดแสน ทั้งหมดเป็นหนี้ที่เกิดจากการเล่นพนันที่บ่อนเฮียเหลา หวังว่าคงจำได้นะ...ส่วนเธอกังสดาล ให้ตาไก่พาไปยืมเงินฉันห้าแสน จำได้ใช่มั้ย" สองแม่ลูก ยืนอึ้ง "เป็นอันว่าเธอสองคนแม่ลูกเป็นหนี้ฉันสองล้านหนึ่ง" โรสตาเหลือก ทวนจำนวนหนี้เสียงแหบแห้ง ขณะที่ปุริมยังว่าต่ออีกยาวเหยียด"ยังไม่ใช่ยอดสรุป เพราะยังมีค่าชุดแต่งงานอีกสองชุด สองแสนห้า แล้วก็ค่าสร้อยคอเพชรอีกสี่แสน ต่างหูสองแสน ค่าจ้างช่างหน้าช่างผมสองครั้ง ห้าหมื่น แล้วก็ค่าน้ำมันรถที่ขับเทียวไปเทียวมาอีกสองหมื่น รวมยอดทั้งหมดก็สามล้านสองหมื่น...อ๊ะ ไม่คิดค่าน้ำมันก็ได้ จะได้ไม่มีเศษ เอาแค่สามล้านถ้วนก็แล้วกัน"โรสปากคอสั่น แทบสร่างเมา โวยวายว่าฉันจะเอาเงินที่ไหนมาใช้คุณตั้งสามล้าน!"เป็นหน้าที่ของเธอ ไม่ใช่ฉัน ฉันให้เวลาเธอนอนคิดวันหนึ่ง ระหว่างที่คิดฉันจะเอาลูกสาวเธอไปขัดดอกก่อน" หันขวับสั่งกังสดาล "ไปแต่งตัวแล้วไปทำงาน"โรสอื้ออึง หูอื้อตาลายไปหมด กังสดาลกัดฟันจ้องหน้า ปุริมราวกับเคียดแค้นกันมานานชั่วกัปชั่วกัลป์...แล้วอีกครู่ โรสก็วิ่งร้องไห้ตามหลังปุริมที่ลากกังสดาลออกไปหน้าบ้าน ขอร้องเขาอย่าเอาลูกของเธอไป..."ฉันไม่เอาลูกเธอไปทำปู้ยี่ปู้ยำหรอกน่า ฉันขยะแขยงเกินกว่าที่จะทำแบบนั้น""เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ยายเกรซไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นก็ทำกับฉัน อย่ามาลง ที่ลูก แกเป็นสิ่งมีค่าสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตฉัน อย่าทำ อะไรแก ฉันขอร้องละนะ"ปุริมสะดุดกับคำพูดพรั่งพรูของโรส แววตาเป็นประกายเหมือนรู้ความลับบางอย่าง ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจด้วยการผลักกังสดาลขึ้นรถ แล้วขับออกไป ทิ้งโรสยืนเกาะรั้ว น้ำตาไหลพรากรถปุริมแล่นออกมาจากซอยด้วยความเร็วสูง แล้วเบรกเอี๊ยดกลางทางจนกังสดาลหัวคะมำไปข้างหน้าเพราะไม่ทันตั้งตัว"ลงไปได้แล้ว...จะเดิน วิ่ง ซิ่งมอเตอร์ไซค์หรือโหนรถเมล์ไปก็เรื่องของเธอ แต่ต้องถึงโรงแรมก่อนเก้าโมง ถ้าเลยจากนั้นฉันจะหักเงินเดือน ธุรกิจของฉันทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทอง จำไว้!"กังสดาลหันมองปุริมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วเปิดประตูลงจากรถทันที ปุริมออกรถไปในทันทีเช่นกัน...กังสดาล ตั้งหลักด้วยการสูดลมหายใจลึกก่อนจ้ำออกไปตามซอย มองนาฬิกาแล้วเปลี่ยนเป็นวิ่ง แต่ก็คลาดรถเมล์ที่ป้ายอยู่ดี จึงตัดสินใจเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างลัดเลาะหนีรถติดเพื่อไปให้ ถึงโรงแรมให้ทัน แต่ระหว่างทางที่ซิ่งเกินไปหน่อย รถเกิดเสียหลักล้มลงแอ่งน้ำทำให้กังสดาลมอมแมมไปทั้งตัว โชคดี ที่สันทัดผ่านมาเห็น จึงพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยน ก่อนจะไปส่งที่โรงแรมแต่การมาถึงของกังสดาลในเวลาสิบโมงสี่สิบหกนาที ก็ทำให้ปุริมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่กังสดาลไม่สนใจ ขอบคุณสันทัดก่อนขอตัวไปทำงาน สันทัดเห็นท่าทีปุริมไม่พอใจกังสดาล จึงออกตัวแทน แต่กลับทำให้ปุริมเข้าใจผิดขึ้นไปอีก"ที่สายก็เพราะไปแวะซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนกันอยู่น่ะ ไอ้ครั้น จะไม่เปลี่ยนก็...อย่าให้บรรยายเลย พี่อย่าไปเอ็ดตะโรหรือตัดเงินเดือนคุณนุ้ยนะ ผมไปก่อนล่ะ มีนัดกับลูกค้าตอนเที่ยง"สันทัดผละไปแล้ว ปุริมเขม่นมองไปทางกังสดาลที่เดินหายเข้าไปในห้องทำงานของเขาเพื่อเตรียมเอกสารไว้ให้ เซ็น...อีกไม่กี่อึดใจ ปุริมก็เปิดประตูผลัวะเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึง"ถึงขนาดต้องแวะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเลยเหรอ สนุกกัน จนเสื้อฉีกกระโปรงขาดเลยรึไง""คุณพูดอะไร" กังสดาลย้อนถาม"ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมีมารยาสาไถยเก่งยิ่งกว่าแม่ นี่คงโทร.ไปออดอ้อนสันทัดให้มารับ แล้วก็แวะไปทำกิจกรรมอย่างว่าเป็นการตอบแทนสินะ แม่เธอไม่เคยสอนเหรอว่าใจง่าย อย่างนี้ราคามันจะตกเร็ว"หญิงสาวอยากจะตบหน้าเขาสักฉาด แต่ในที่สุดก็ข่มใจ และคิดว่าเงียบเข้าไว้เป็นดีที่สุด"เถียงไม่ออก เพราะที่ฉันพูดมันเรื่องจริงใช่มั้ย...ทีหลังถ้าจะทำอะไรกัน รบกวนไปทำนอกเวลางาน เพราะเวลาหนึ่ง ชั่วโมงสี่สิบหกนาทีที่หายไปมันทำให้ธุรกิจฉันเสียหายเท่าไหร่ เธอรู้มั้ย""ฉันถึงบอกให้คุณหักเงินเดือนไง จะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างในใจ แล้วฉันจะได้ไปทำงานซะที" พูดจบกังสดาลก็จ้ำออกจากห้องทันที ปุริมฮึดฮัดที่สุดท้ายกังสดาลก็ย้อนกลับเอาจนได้oooooooออกจากโรงพยาบาลได้ยังไม่ทันข้ามวัน จวง-จันทน์ก็โผล่ไปเยาะเย้ยโรสที่กำลังหมดอาลัยตายอยากทุกข์หนักเรื่องหนี้สามล้าน ครั้งหนึ่งในอดีตจวงจันทน์ เคยมาเหยียบบ้านหลังนี้ที่นริศเป็นคนซื้อให้โรส จวง-จันทน์มากราบกรานขอร้องโรสให้ล้มเลิกการแต่งงานกับปุริม เพราะเธอรู้ดีว่าโรสคบอยู่กับนริศ แต่โรสคิด จะจับปลาสองมือ ซ้ำยังเย้ยหยันจวงจันทน์ว่าน่าสมเพช ที่สุด ถึงขนาดมาไหว้ขอผู้ชายอย่างกับขอทานแต่วันนี้ถึงทีจวงจันทน์ได้หัวเราะเยาะโรสบ้างแล้ว จวงจันทน์มองโรสตั้งแต่หัวจดเท้า เย้ยหยันว่าสภาพโรสเหมือนผีตายซาก อย่าว่าแต่แต่งงานเลย ตายแล้วไปเกิดใหม่คุณปุ๊เขาก็ไม่มอง รู้ไปถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น ว่าที่เจ้าสาวของคุณปุ๊ กลายเป็นตุ๊กตาเสียกบาลกลางงานหาทุนให้เด็กปัญญาอ่อน ไม่มีข่าวไหนฮาไปกว่านี้อีกแล้ว..."ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!" โรสตวาดแว้ด"รู้รสชาติของความผิดหวังขมขื่นแล้วใช่มั้ยว่าเป็นยังไง ผู้หญิงร่านโลกีย์อย่างเธอไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาเอาทำเมียหรอก อย่างดีก็แค่สนุกด้วยชั่วครั้งชั่วคราวแก้ขัดยามอยากเท่านั้น"โรสทนไม่ไหวถลันเข้าตบจวงจันทน์หน้าหัน จวงจันทน์ ผลักโรสกระเด็นแล้วตามไปตบคืน โรสสู้แรงจวงจันทน์ไม่ไหวเพราะความเมา ในที่สุดก็ล้มลงแทบเท้าจวงจันทน์ "หมาหัวเน่าอย่างแก ยังไงก็ต้องแพ้ฉันวันยันค่ำ" จวงจันทน์ประกาศชัยชนะก่อนเดินแสยะยิ้มออกไป โรสเจ็บทั้งใจเจ็บทั้งกาย รู้สึกอัปยศสุดขีดในชีวิต...ขณะที่แม่กำลังบอบช้ำทั้งใจและกาย ลูกสาวคนเดียวของโรสก็กำลังถูกปุริมกลั่นแกล้งใช้งานสารพัดจนเลยเวลากินข้าวกลางวัน กังสดาลทั้งเหนื่อยทั้งหิวถึงกับเป็นลมลมพับ ปุริมจึงให้ดารณีตามคนมาพากังสดาลไปที่ห้องพยาบาล...พอกังสดาลฟื้น ปุริมเอาข้าวกล่องมาให้กินในเวลาอันจำกัดแค่สิบนาที จากนั้นก็ให้ตามเข้าไปทำงานในห้องของเขา ไม่ว่าจะเป็นงานเล็กงานน้อยยิบย่อยแค่ไหน ปุริมล้วนจิกใช้กังสดาล ซึ่งเธอกัดฟัน อดทนไม่ปริปากบ่น แต่แล้วความอดทนก็สิ้นสุด เมื่อปุริมให้เธอขัดรองเท้าที่เขาใส่อยู่ "ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ฉันกับแม่ทำอะไรให้คุณเกลียดนักหนา คุณถึงทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คนแบบนี้""นึกว่าจะทนเงียบไปได้สักกี่น้ำ" "คุณมีเหตุผลอะไรพูดออกมาตรงๆอย่างลูกผู้ชายดีกว่า ไม่งั้นฉันจะคิดเอาเองว่าคุณเป็นพวกโรคจิต"เหมือนโดนมีดขยี้ใจ ปุริมลุกขึ้นมาจับแขนกังสดาลแน่น "ใช่...ฉันมันโรคจิต แล้วเธอก็รู้เอาไว้ซะด้วยว่าใครที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้"ปุริมเริ่มทบทวนเรื่องราวสุดเจ็บปวดเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ปุริมคบกับโรสจนเกือบจะแต่งงาน แต่โรสกลับไปเลือกนริศ พ่อของกังสดาล เพียงเพราะเขาสิ้นเนื้อประดาตัว ซึ่งสาเหตุก็มาจากโรสเป็นคนผลาญแล้วถีบหัวส่ง ปุริมเคยมาขอร้องโรสถึงหน้าบ้าน ขอเงินที่โรสยืมไปเพื่อเอามารักษาแม่ของเขาที่กำลังป่วยหนัก แต่โรสกลับด่าปุริมอย่างสาดเสียเทเสีย แล้วขับไล่อย่างกับหมูกับหมาก็ไม่ปาน...กังสดาลถึงกับอื้ออึงเมื่อฟังเรื่องในอดีตระหว่างแม่กับปุริมจบลง"นั่นเป็นบทเรียนครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต ต้องขอบคุณแม่เธอที่ความเลวของเขาทำให้ฉันหูตาสว่างแล้วก็ฉลาดขึ้น ฉันไม่เคยไว้ใจผู้หญิงหน้าไหนอีกเลยนับตั้งแต่นั้น ผู้หญิงทุกคนเหมือนงูพิษ" "คุณเคียดแค้นชิงชังแม่ฉันก็เพราะเหตุนี้ แต่คุณก็แก้แค้นท่านแล้ว" "นั่นมันแค่การเริ่มต้น งูพิษอย่างแม่เธอจะตีแค่หลังหักแล้วปล่อยให้มาแว้งกัดทีหลังไม่ได้ ต้องตีให้ตายกันไปข้าง ฉันเตือนเธอแล้วนะ เตรียมตัวรับมือให้ดีก็แล้วกัน"ปุริมจ้องหน้ากังสดาลด้วยสายตาเอาจริง กังสดาลตะลึง คิดว่าเรื่องจบไปแล้ว แท้จริงมันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น!oooooooตอนที่ 8ตกเย็นไก่ตั้งใจมารับกังสดาลกลับบ้าน แต่ปุริม กลับหลอกไก่ว่าดูเหมือนกังสดาลจะกลับบ้านไปแล้ว ไก่จึงยกมือไหว้ลาปุริมแล้วรีบร้อนออกไป ภุชงค์ยืนอยู่กับปุริมรู้สึกงงกับพฤติกรรมของเจ้านาย เพราะเห็นอยู่ทนโท่ว่ากังสดาลยังคงจัดดอกไม้อยู่ที่ห้องจัดเลี้ยงสบายใจได้ครู่เดียวที่ไล่ไก่กลับไปได้...ปุริมก็ต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีกเมื่อสันทัดแวะเข้ามาเซ้าซี้ถามหากังสดาล ปุริมปฏิเสธไม่รู้ไม่เห็น แถมยังแดกดันสันทัดว่างมากนักหรือไง ถึงได้มาถามเรื่องไร้สาระแบบนี้...ขณะเดียวกัน โรสก็ตั้งตาคอยกังสดาลกลับมาหุงหาข้าวปลาให้กิน พอโรสโทร.ไปตาม กังสดาลก็บอกแม่ว่า นุ้ยต้องทำโอที ให้แม่โทร.เรียกที่วินมอเตอร์ไซค์ให้ซื้อข้าวกล่องมาให้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวนุ้ยจะกลับไปจ่ายเงินเอง...ปุริมยืนฟังอยู่ข้างหลัง ไม่วายปากยื่นปากยาว